Rozdział 2

      -...To były moje urodziny...Nawet tego nie pamiętasz? - spytał ze łzami w oczach.


-Yhhh ... Przepraszam , zapomniałem , ostatnio mam sporo na głowie.
-Nie wątpię w to , ale czy tak trudno zapamiętać jedną cholerną datę , na cały rok ?1
-Synu , mamy ciężki okres , nie możemy sobie pozwolić na żadną słabostkę , nasz kraj ...
-Nie mów tylko o tym, wiem , wiem , wiem ,chcesz abym objął władzę po tobie , ale ja tego nie chce.
-Nie masz wyboru , jesteś ostatnim z mojego rodu , a wiesz że jeśli nie ty to twoja ciotka obejmie władzę.
-Dlaczego ja , a nie ona ?!
-Eliza nie ma serca do tego państwa , ona od razu by je sprzedała  aby zapełnić swój skarbiec.
-Ale...
-Ishil , daj już spokój- w głosie władcy wyraźnie czuć było lęk.
-I tako rzecze król - pokłonił się i wyszedł trzaskając ciężkimi drzwiami od sali tronowej.

       Nagle w zamku rozległ się donośny krzyk ... To był krzyk króla.
Chłopak rzucił się w biegu do sali , z której wyszedł przed dwiema minutami.
Widział ojca leżącego na podłodze...
-Ojcze ....
Po chwili do sali zebrał się większy tłum , w którym była ona , ciotka Eliza , siostra jego matki.
-On zabił króla - powiedziała płacząc , na jej twarzy malował się jednak uśmiech , którego nie chciała dopuścić.
-Uciekaj synu... Uciekaj... -powiedział resztkami król Ryszard.

     Ishil nie mógł nawet drgnąć , co dopiero uciec.
-Łapać go - powiedziała wredna ciotka.
Chłopaka dźwigną z ziemi jego dobry kolega , a zarazem rycerz gwardii królewskiej.
-Do lochu z nim , ja się nim tam zajmę.
Rycerz wziął chłopak i prowadził , nikt ich na szczęście nie eskortował.
-Uciekaj -powiedział cicho , rozpinając jego kajdany.
-Dziękuje , dobry z ciebie przyjaciel.
-Uciekaj do lasu , do elfów , dadzą ci schronienie , tam się spotkamy .
-Dobrze.
-Weź mój miecz . Ucieknij tędy przez okno , trzymaj się pnącz.